vrijdag, februari 25, 2005
Een levensgevaarlijk beroep
"Mijn dochter Roos zal me nooit wegbrengen naar Schiphol, maar ophalen doet ze altijd. Dan staat ze een uur tevoren al te wachten." Benno Neeleman is fotograaf voor organisaties als Mensen in Nood en SOS Kinderdorpen en regelmatig aan het werk in oorlogs- en rampgebieden. Niet zonder gevaar, terwijl zijn dochter in Amsterdam zit. "En Roos is de belangrijkste persoon in mijn leven."
In aflevering 25 van KRO De Wandeling gaat Hella van der Wijst in gesprek met fotograaf Benno Neeleman uit Nijmegen en zijn dochter Roos (16) over de gevaren van de fotografie in oorlogsgebieden, de angst voor het vertrek en de keuze voor het werk of het privéleven. "Mijn belangrijkste momenten zijn de dokamomenten. Als ik mijn foto’s ontwikkel vraag ik me steeds weer af of ik dat echt allemaal heb meegemaakt."
Benno heeft na zijn opdracht in Rwanda (1995) overwogen te stoppen, toch is hij doorgegaan. "Ik heb een functie, want er gebeurt meer in de wereld dan de belastingperikelen in Nederland. Dat vechten voor het leven boeit me mateloos. Het simpele, het vechten en ondanks alles hoop houden."
Dochter Roos is er niet helemaal gerust op: "Ik wil het liefst dat hij niet meer teruggaat, maar hij luistert niet. En volgens mij is hij enthousiaster dan ooit". Toch hebben vader en dochter het weinig over angst. "Ik wil haar altijd het gevoel geven dat ik terugkom", geeft Benno aan. "Hij komt over als een sterke persoon, ik denk niet dat hij zo bangig is", zegt Roos. Maar wat gebeurt er als Benno in Afghanistan een kalashnikov tegen zijn hoofd gezet krijgt of in Ethiopië bijna ten onder gaat aan de malaria?
Benno Neeleman is freelancefotograaf en werkt voor non-profitinstellingen als Mensen in Nood, Artsen zonder Grenzen en SOS Kinderdorpen.
Volgens de schreeuwers in de fotografiewereld bestaat deze fotograaf niet. Hij ontwikkelt zijn films en foto's immers zelf, en nog in zwartwit ook. Hoor ze schamperen: "Dat doen professionele reportagefotografen toch niet meer? Dan is hij vast passé, net als Leica." Klets maar lekker door, nitwits.
Zondag om 09.30 uur op Ned.1 bij de KRO.
foto Benno Neeleman
In aflevering 25 van KRO De Wandeling gaat Hella van der Wijst in gesprek met fotograaf Benno Neeleman uit Nijmegen en zijn dochter Roos (16) over de gevaren van de fotografie in oorlogsgebieden, de angst voor het vertrek en de keuze voor het werk of het privéleven. "Mijn belangrijkste momenten zijn de dokamomenten. Als ik mijn foto’s ontwikkel vraag ik me steeds weer af of ik dat echt allemaal heb meegemaakt."
Benno heeft na zijn opdracht in Rwanda (1995) overwogen te stoppen, toch is hij doorgegaan. "Ik heb een functie, want er gebeurt meer in de wereld dan de belastingperikelen in Nederland. Dat vechten voor het leven boeit me mateloos. Het simpele, het vechten en ondanks alles hoop houden."
Dochter Roos is er niet helemaal gerust op: "Ik wil het liefst dat hij niet meer teruggaat, maar hij luistert niet. En volgens mij is hij enthousiaster dan ooit". Toch hebben vader en dochter het weinig over angst. "Ik wil haar altijd het gevoel geven dat ik terugkom", geeft Benno aan. "Hij komt over als een sterke persoon, ik denk niet dat hij zo bangig is", zegt Roos. Maar wat gebeurt er als Benno in Afghanistan een kalashnikov tegen zijn hoofd gezet krijgt of in Ethiopië bijna ten onder gaat aan de malaria?
Benno Neeleman is freelancefotograaf en werkt voor non-profitinstellingen als Mensen in Nood, Artsen zonder Grenzen en SOS Kinderdorpen.
Volgens de schreeuwers in de fotografiewereld bestaat deze fotograaf niet. Hij ontwikkelt zijn films en foto's immers zelf, en nog in zwartwit ook. Hoor ze schamperen: "Dat doen professionele reportagefotografen toch niet meer? Dan is hij vast passé, net als Leica." Klets maar lekker door, nitwits.
Zondag om 09.30 uur op Ned.1 bij de KRO.
foto Benno Neeleman
# posted by Jan-Edward : 20:59
|
|